Oi Va Voi & The Parov Stelar Band konserleri için dün gece Volkswagen Arena‘daydık. Aylar önce Parov Stelar konseri hakkındaki dedikoduları daha ilk duyduğumuz andan itibaren fazlasıyla heyecanlanmıştık, daha sonra aynı etkinliğe bir de Oi Va Voi‘un da dahil olduğunu öğrenince bu yılın en iyi etkinliklerinden biri olacağına kesin gözüyle bakmaya başlamıştık bile. Nitekim öyle oldu.

Tahmin edilebileceği gibi konser salonu konserin başlama saatinden birkaç saat önce bile fazlasıyla kalabalıktı. Yine de en önlerde bir yer bulmayı başardık neyse ki, bu kadar heyecanla beklediğimiz bir konserde arkalarda kalmak gerçekten çok üzebilirdi. Bir kez daha hem ses sistemiyle hem de konser alanı içindeki, çevresindeki olanaklarıyla iyi ki böyle bir yer var da kışın da güzel konserler izleyebiliyoruz dedirtti Volkswagen Arena, iki grubu da buradan farklı bir yerde dinlemek aynı zevki vermezdi diye düşünüyorum.

Oi Va Voi’a gelecek olursak, gecikmesiz bir şekilde sahnedeydiler. İlk olarak grubun 6 üyesi sahneye çıktı, kısa bir keman solosunun ardından Bridgette Amofah da sahnedeydi. Büyük bir çoğunluğun sadece Parov Stelar için orada olduğu izlemine kapılmış olsam da sahnede Oi Va Voi varken de fazlasıyla coşkulu bir kalabalık vardı, kendilerini izlemek amacıyla gelmeyen seyircilerini bile eğlendirmeyi başardılar gibi görünüyordu. Son şarkı olarak Dusty Road‘u çalıp konseri tam zirve noktasında bitirince birkaç şarkı daha dinlemek isteyen bir topluluk bıraktılar arkalarında, ardından bizi kırmayıp iki şarkı daha çalmak üzere tekrar sahneye çıktılar. Zaten sık sık konsere gelmelerinden de anladığımız üzere İstanbul’u çok sevdiklerini ve yakın zamanda tekrar görüşeceğimizi söyleyerek tekrar sahneden indiler.

Kısa bir aradan sonra hepimizin çığlıkları eşliğinde Parov Stelar Band sahneye çıktı. Ara boyunca heyecanı katlanarak artmış olan seyirciler daha ilk şarkıdan moda girmişlerdi. Cleo Panther‘in ilk birkaç şarkıdan sonra neredeyse her şarkı arasında, enerjiniz tükendi mi diye sormasına rağmen aslında herkes konserin sonuna kadar aynı enerjiyle devam ediyordu.

Grubun bütün üyelerinin konser boyunca keyifleri yerindeydi gibi görünüyordu. Trompetcileri tatlılığıyla Jerry Di Monza‘nın eksikliğini hiç hissetirtmedi. Sahneden indikten sonra bile konsere doyamayan seyircilerin kırmayıp bir kez daha sahneye çıktılar ve Matilda‘yla seyircilerine veda ettiler.

Beklediğimiz birçok şarkıyı dinlemiş olmamıza rağmen bir The Sun ve Love‘ı da dinlemek isterdik, bu yönden Graham Candy‘nin eksikliği hissediliyordu. Yine de 2014 yılının en iyi konserlerindendi bence, bir önceki konserlerini kaçırdığım ve 2,5 yıldır bu konseri bekledigim için dün gece orada olmasaydım çok üzülürdüm. Kaçıranlar teselli olabilecek bir şey de ekleyeyim, İstanbul’dan çok etkilendiklerini ve yakın zamanda tekrar geleceklerini söylediler. O zamana kadar sizi şöyle alalım.