Üniversiteliyiz. Ama dönem boyunca bunu sık sık unutuyoruz.
Dersleri asıp arkadaşlarla muhabbet etmeye dalıyoruz, çeşitli işler yapıyoruz, eğlencelerin tadına varıyoruz… Ama bir an geliyor ki her şey bitiyor ve tamamen üniversiteli oluyoruz: Finaller!

Evet, biz Avaz Avaz ekibi olarak final dönemine girmiş bulunuyoruz.

Önce dersler bitince kapılan rehaveti silmek için uğraşıyor insan bir süre. Sonra birden masanın başına oturabilmişken buluyor kendini. Bu işi düzenli bir şekilde kotaracağını inanan saf insanlar önce bir plan yapıyorlar; neyi, ne zaman yapacak, nasıl yetiştirecek diye. Sonra başlıyor okumaya, soru çözmeye, yazmaya, çizmeye… Çok değil, 3-4 saat sonra geliyor o his: Eyvah, hiçbir şey yetişmeyecek! Sonra ne mi oluyor? Panik, huzursuzluk ve vicdan azabı birbirine giriyor. Hal böyle olunca beyin dersler için o kadar çok çalışmaya başlıyor ki diğer her şeyi unutuveriyor. Beyin aktifken şuursuz olmak nedir, onu anlıyorsunuz. Devamında uykusuz geceler başlıyor. Uyanık kalmak için türlü metotlar geliştiriliyor: Kahve ile kola karıştırılıyor, suda eriyen vitamin üzerine filtre kahve içiliyor ve daima çay içiliyor. Eh, dolayısıyla mide yanmaları geçiriliyor. Bakımsız hale geliniyor; saç sakal birbirine giriyor, sivilceler çıkarılıyor, gözaltı çizgilerine alışıyor… Tüm bu kötü koşullara rağmen hastalanmamak için türlü ilaçlar, vitaminler tüketiliyor. Birden asosyal olunuyor; gazete, dergi okunmuyor, dünyadan haber alınmıyor. İnsanlarla sadece ders hakkında konuşuluyor. Kalemler dost, kağıtlar arkadaş, okumalar sevgili oluyor.

5 günde 7 sınavı olup da cehennemi yaşayanlar, finalleri 3 haftaya yayılanlar ve hiç bitmeyecek sanıp üzülenler… Merak etmeyin, bitecek. Çok acı verecek ama bu da geçecek. Sonra kırk gün kırk gece eğleneceğiz, söz.