Lalalar ile pandemi esnasında tanıştım. Onları herhangi bir partide dinleyip, arkadaşlarımla dans edemedim, konserine gidemedim ama hayalini kurdum, hep kurdum. Evden dışarı adım atmaya korktum, çok korktum. Neyse ki en kıymetli albümlerimi, filmlerimi, kitaplarımı bugünler için biriktiriyormuş gibi bir kenara hazine gibi saklamışım. İçine son dakika Lalalar girmiş, öyle bir hoş gelişi olmuş ki sormayın!

Olay örgüsü öyle olmuş;

Belçikalardan keşfetmiş abim Lalaları’ı. Hiç usanmamış, yüzlerce kez tekrarda kalakalmış şarkıları. Dans etmiş, evi, bahçeyi temizlemiş, ful motivasyon. Yetinmemiş aile efradına şart koşmuş; Mecnun’dan Beter Haldeyim dinlenecek diye. Aile efradı belki bu isteği kırabilirmiş ama Lalalar’a onlar da meftun olmuş. Hiç kırmamışlar. Ardından adeta bir hediye gibi kardeşine sunmuş Lalalar’ı ve olan olmuş.

Kardeşi bestelerle uçup, güftelerle yere çakılmış.

(bkz: İlk bakışta biraz absürt, Biraz da bencilce gelebilir ama Bazen hayattan tek isteğim, Konuşmayı unutacak kadar yalnız başıma kalıp, Doyasıya mutsuz olmak. Kimseyi kırmadan, Gönül almakla uğraşmadan, Ve sevdiği herkesi, Peyderpey karanlığa vakumlayan bir kara deliğe dönüştüğümü, Kimseden saklamak zorunda kalmadan, Doya doya mutsuz olmak)

Lalalar dinlerken sanki Orhan Gencebay’ın şarkılarına remiks yapılmış hissi ile beynini de yakmış ama hiç doyamamış.

Ve sonra çevrimiçi konser haberi ile sarsılmış: 10 Nisan Cumartesi –Instagram ve Facebook sayfalarına bakınız.

16 Nisan’da yeni tekli haberi de cabası olmuş, adı: Ninja Partisi imiş!

İki güzel olay için hazır olda şimdiden beklemeye koyulmuş! Bu, toplumsal bağışıklığımız oluştuğunda gerçekleşecek o büyük olayın ayak sesiymiş. Ondan sabretmeye değermiş.