Bazen melankolik müzik icra edenler, insanları daha fazla karanlığa veya mutsuzluğa sürükledikleri gerekçesiyle eleştirilere maruz kalıyorlar. Murat Kekilli’nin Bu Akşam Ölürüm şarkısını ve bu şarkıyı dinleyip intihar edenleri hatırlayalım. Veya Müslüm Baba feryatları ile kendilerini jiletleyenleri. Haklı bir eleştiri mi?

“Beni kimse anlamıyor”cu gençler, gerçekten de anlaşılmadıkları, üstüne psikolojik tedavinin genellikle sadece deli olma ile ilişkilendirildiği bir toplumda, herkes kendi ait olduğu sınıf ve meşrebi dahilinde el yordamıyla ruhunu rahatlatacak yöntemler buldu. En önemlisi ise canlı performanslar oldu; grup terapisinin ikamesi konserler!

Bir gece yarısı yalnızca kendi başımıza geldiğini sandığımız o elem olayı düşünürken tekrar tekrar dinlediğimiz o enfes şarkıyı, bir konser günü kendimize benzeyen insanlarla bile isteye gün saat verip buluşuyormuşcasına, hep bir ağızdan söyleyip, kederimizi dindirmedik mi?

Ellerimiz havada hep birlikte süzülürken, sanki aynı koroda ekip arkadaşı gibi senkronize bir de üstüne bazen İngilizce şarkılar söylemedik mi? Bu esnada göğsünün üzerine çöken o koca fil kuş olup uçmadı mı?

Biz öyle gecelerde, sahnedeki yanık sesli grup terapistine, yalnız olmadığımızı hissettirdiği için minnet duymadık mı?

Konserlerde bazılarımız ilk defa kendi olabildi, toplum normları altında duygularını bastıran genç kızlar sahnedeki yakışıklıya bağıra bağıra, ağlaya ağlaya aşığım demedi mi? Karadenizli iki genç sadece ve sadece horon çekerken elele tutuşmadı mı? Dağların ve denizlerin çocuklarını konserlerde birleştirmedi mi Kazım Koyuncu?

Sebeb-i kalemim odur ki; sevgili musikişinaslar; pandemi sebebiyle müzisyenlerin yaşadıkları zorlukların ardından verdikleri mücadele bizim de mücadelemiz olmamalı mı?

Yine senkronize, yüksek sesle bir “EVET” diyelim mi?

Bu yazı ilk olarak Avaz Avaz’ın Aposto! haftalık bülteninde yayınlanmıştır. Müzik dünyasına derin bir dalış yaptığımız Headliner köşemizi ilk okuyanlardan olmak için bültenimize abone olmayı unutmayın.